Zit. Kijk. Voel. Rustpunten op het Zuid.

Op het Antwerpse Zuid hangt iets in de lucht. Iets dat niet alleen over kunst of architectuur gaat, maar over ritme. Over ademruimte. In de haast van de dag nodigen een paar plekken je uit om even te pauzeren. Ze zijn niet luid of schreeuwerig. Ze zijn precies aanwezig genoeg om iets met je te doen, zonder dat je het meteen merkt. In deze blog nemen we je mee langs drie van die ‘rustpunten’ – plekken waar kunst en ruimte in balans zijn.

Mode als plek

De Bank van Ann Demeulemeester

Op het plein voor het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) staat een bank. Geen gewone. Een monumentale, gietijzeren bank die 120 mensen kan dragen. Ontworpen door modeontwerpster Ann Demeulemeester in 1999, toen het plein heraangelegd werd.

De bank vormt een halve cirkel. Je kan aan de buitenkant gaan zitten – gericht naar het museum, de trams, de bomen. Of je kiest voor de binnenzijde, en zit in een kring, tegenover anderen. Perfect voor een gidsmoment, een groepsgesprek, een rustmoment met blik naar binnen.

Het ontwerp is even poëtisch als praktisch. Elke lat werd met de hand gevormd. Het is geen bank om haastig op te ploffen. Ze nodigt uit tot blijven. Even alleen. Of samen.

Vriendschap in abstractie

‘1/24 x 23 x 22 … 1’ van Bert De Leeuw

Wat verder, in de tuin van het KMSKA, staat een sculptuur met een titel die eerder lijkt op een wiskundige formule dan op een kunstwerk: ‘1/24 x 23 x 22…1’. Gemaakt door Bert De Leeuw, lid van de befaamde avant-gardegroep G58 in het Hessenhuis.

Op het eerste gezicht: drie abstracte blokken, geel van kleur, gestapeld tot een totem. Maar wie beter kijkt, merkt gezichten, emoties, verhoudingen. De sculptuur is een ode aan vriendschap. De middelste blok symboliseert een jeugdvriend van De Leeuw die ziek werd tijdens de oorlog. De andere twee figuren beschermen hem.

De oorspronkelijke installatie bestond uit 24 onderdelen. Zes ervan staan in de tuin. De rest ging zijn eigen weg. Maar het werk spreekt nog steeds over solidariteit, herinnering en… verbinding.

Water als spiegel

Diepe Fontein van Cristina Iglesias

Pal voor de trappen van het KMSKA ligt een werk dat je bijna over het hoofd ziet. Diepe Fontein (2006) van Cristina Iglesias is geen klassieke fontein. Geen spuitende stralen of bombastisch brons. Het is een omgekeerde fontein: een vijver van beton en koper, met eucalyptusbladeren op de bodem.

Op gezette tijden welt er water op uit een kloof in het midden. Langzaam vult het bekken zich, om daarna weer leeg te lopen. Een adembeweging. Net als de stad zelf.

Wanneer het water stil ligt, reflecteert het de museumgevel. Wanneer het beweegt, vervormt het je blik. Het is een fontein die uitnodigt tot traagheid. Tot even stilstaan, kijken, wachten. Net zoals dat ook in kunst soms nodig is.

Zuid als meditatieplek

Deze drie rustpunten – bank, sculptuur, fontein – tonen een andere kant van Het Zuid. Niet de bruisende kant van cafés en cultuurtempels, maar die van verstilling, aandacht en traagheid.

Ze herinneren ons eraan dat kunst niet altijd luid moet zijn. Soms volstaat een vorm, een cirkel, een wateroppervlak – om ons weer even mens te doen voelen in een stad die nooit stilstaat.

Dus de volgende keer dat je op het Zuid bent: ga zitten. Op de bank. In je hoofd. En laat de stad even wachten.

Deze blogpost maakt deel uit van de reeks ‘In het spoor van de avant-garde in Antwerpen‘. De wijk ‘Het Zuid’ in Antwerpen is geen gewoon stadsdeel. Het is een plek waar kunst, architectuur, geschiedenis en verbeelding elkaar kruisen. En waar het M HKA, Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen, al decennia een katalysator is van dat alles. Met een reeks blogposts nodigen we je uit op een wandeling door het Zuid. Niet letterlijk – al kan het zeker – maar via verhalen.

Avant-gardewandeling

Elke eerste zaterdag van de maand, om 11:00

Ontdek verleden, heden en toekomst van het M HKA en de bruisende buurt waarin het zich bevindt tijdens onze avant-gardewandeling, onder begeleiding van onze museumgids.
Info & tickets >